Style kompozycji roślinnych

Wstęp

Rodzaje kompozycji są określane również jako sposoby kształtowania, czyli wyrażania pewnego obiektu florystycznego przy użyciu roślin i akcesoriów florystycznych. Florysta może tworzyć nowy kształt i formę, jeżeli nie stosuje takich zasad, które wymagają od niego sposobu przedstawiania wynikającego z formy i charakteru roślin. Ten post będzie poświęcony tylko kompozycji dekoracyjnej.

Kompozycja dekoracyjna

Określenie "dekoracyjna" oznacza upiększanie, celowe ozdabianie, obfite aranżowanie; szczególną uwagę zwraca się na walory dekoracyjne roślin i materiałów im towarzyszących, można takie kwiaty potraktować jako materiał konstrukcyjny i tworzyć z nich różne figury geometryczne, np  trójkąt czy owal, nie biorąc pod uwagę ani ich charakteru wzrostu, ani też miejsca występowania w przyrodzie. Kompozycje w tym stylu - przeważnie wielostronne - przyjmują najczęściej kształt trójkąta, kropli, koła, kuli, owalu i wykonywane są w istotnych dla układu naczyniach: wazonach, dzbanach, wazach, wysokich misach, donicach (najczęściej wypełnianych pianką florystyczną). W stylu dekoracyjnym łączy się na zasadzie kontrastu formy wysokie i smukłe, stanowiące przeważnie motyw główny, z okrągłymi o symetrii promienistej, z których najkrótsze , umieszczone w głębi kompozycji, stanowią najczęściej punkt centralny. Oprócz kontrastu form stosuje się  także kontrast barw lub też tonację  monochromatyczną, rezygnując z napięć wynikających ze zróżnicowania kolorów. Kompozycje dekoracyjne są na ogół złożone z dużej ilości materiału roślinnego, przy czym bardzo korzystne dla układu jest pozostawianie wokół każdego elementu pewnej przestrzeni, a także celowe stosowanie tła. Elementy drobne, trawy, kłosy, owocostany i niewielkie kwiaty grupuje się, i tak zebrane umieszcza się w kompozycji. Styl dekoracyjny jest niezastąpiony we wnętrzach klasycznych, pałacach, kościołach, podczas oficjalnych przyjęć. Jest  także mile widziany przez osobny o bardzo tradycyjnym podejściu do wyrobów florystycznych, które przypisują kwiatom przede wszystkim znaczenie dekoracyjne i obyczajowe (we wnętrzach oraz z okazji uroczystości), a dopiero później traktują je jako materiał wyjściowy do poczynań florysty - kreatora i designera.

Adiantum - Adiantum

Adiantum, niekropień (Adiantum). Paproć o delikatnym pokroju i 3-4-krotnie pierzastych liściach. Wierzchnia strona liści pokryta jest brodawkami, które sprawiają, że woda nie utrzymuje się na ich powierzchni. Na spodniej stronie liści znajdują się skupienia zarodni. Roślina uprawiana w domach, w terrariach, w ogrodach, oraz na zieleń ciętą.

Rozmiary 30-60 cm

Gatunki Adiantum szorstkie (owłosione) (A. hispidulum) - sztywne ogonki liściowe o długości 40 cm, listki ciemnozielone, wydłużone i wąskie. Adiantum klinowate (A. raddianum) - listki drobne, wachlarzowate o ciemnobrązowych i wiotkich ogonkach, długość liści do 50 cm. Adiantum delikatne (A. tenerum) - liście trochę większe niż u adiantum klinowatego, czarne ogonki liściowe długości 30 cm. Adiantum stopowate (A. pedatum) - listki wachlarzowate na długich, cienkich i sztywnych ogonkach długości 35-60 cm, jesienią liście stają się żółte, gatunek na rabaty, do podsadzania drzew i krzewów, do założeń naturalistycznych. Adiantum właściwe (A. capillus veneris) - listki drobne, palczaste, przypominające liście miłorzębu.

Kwitnienie Paprocie nie zawiązują kwiatów i nasion. Adiantum tworzy zarodniki we IX.

Stanowisko Ziemia próchnicza, luźna, lekko kwaśna o pH 5,5-6,0, stale wilgotna. Częściowy cień, cień. Z dala od grzejników.

Wilgotność powietrza Podlewamy obficie, tak by podłoże było stale wilgotne. Najlepiej podlać roślinę w dużej ilości, a po 15 minutach wylać nadmiar wody z podstawki. Zasilamy płynnym nawozem wieloskładnikowym, bez wapnia. Należy uważać, żeby nie przenawozić roślin - można zastosować nawóz wolnodziałający.

Podlewanie i nawożenie Ziemia próchnicza, luźna, lekko kwaśna o pH 5,5-6,0, stale wilgotna. Częściowy cień. Z dala od grzejników.

Pielęgnacja Rośliny bardzo wrażliwe na zasolenie, przesuszenie i dym tytoniowy. Wymagają codziennego zraszania. Nie stosujemy nabłyszczaczy, od których czernieją listki. Zasychające brzegi liści są wynikiem suchego i gorącego powietrza - roślinę należy natychmiast spryskać i przestawić w chłodniejsze miejsce. Uschniętą roślinę można odnowić poprzez obcięcie całych, suchych liści i wstawienie doniczki do naczynia z wodą (2 razy w tygodniu), a kiedy przestaną wypływać bąbelki powietrza, trzeba ją odsączyć.

Przesadzanie Co dwa lata przesadzamy w przyciasną doniczkę. Nie należy ugniatać mocno ziemi. Dno doniczki wysypujemy kamykami, aby zapewnić dobry drenaż.

Rozmnażanie Wysiew zarodników, podział roślin, rozmnażanie in vitro.

Najczęstsze choroby i szkodniki Tarczniki, przędziorki.

Adenium – róża pustyni.

Adenium zwane różą pustyni w naturalnych warunkach występuje w pustynnych obszarach Półwyspu Arabskiego i w Afryce. Adenium jest sukulentem o charakterystycznym grubym, u dołu najczęściej sporo szerszym pniu. Liście mięsiste, ułożone spiralnie na grubych gałązkach. Kwiaty duże, pojedyncze, najczęściej koloru różowego, jasno lub ciemno czerwonego.

Uprawa:

Stanowisko jasne, ciepłe, słoneczne ale w okresie największych upałów należy chronić roślinę przed bezpośrednim nasłonecznieniem, w normalnych ilościach roślina lubi słońce. W okresie od wiosny do końca lata roślina wymaga systematycznego podlewania, nie należy jednak przesadzać z wodą. Jak każdy sukulent posiada zdolności do gromadzenia wody. Lepiej podlewać za mało niż przesadzić z wodą, zbyt duża ilość wody powoduje gnicie korzeni. W okresie zimowym ograniczamy podlewanie. Ziemia przepuszczalna, najlepiej zakupić w sklepie ogrodniczym specjalną ziemię do kaktusów i sukulentów. W razie potrzeby przesadzamy roślinę wczesną wiosną. Od marca do sierpnia nawozimy. Rozmnażanie przez wysiew nasion wczesną wiosna lub z sadzonek. Młode sadzonki wsadzamy do mieszaniny torfu z piaskiem, niedopuszczając do przeschnięcia gleby. Młode rośliny dość szybko i łatwo ukorzeniają się. Najlepszym okresem sadzonkowania jest wiosna. W miejscu o małej ilości światła adenium mniej intensywnie kwitnie.

Zastosowanie:

Łatwa w uprawie roślina doniczkowa.

Kwitnienie:

Adenium kwitnie od kwietnia do września.

Uwagi:

Róża pustyni ma biały bardzo trujący sok

Acidanthera - Acidantera

Opis:

Acidantera osiąga wysokość ok. 80 centymetrów. Najbardziej znana jest Acidantera dwubarwna A.bicolor o dorastających do 10 centymetrów średnicy białych kwiatach.

Uprawa:

Acidantera lubi cieple, słoneczne miejsca, cebule sadzimy na głębokości ok. 10 centymetrów, odczyn gleby obojętny. Sadzenie cebul od połowy kwietnia do połowy maja.

Zastosowanie:

Cebule wykopujemy na przełomie września i października, przechowujemy w suchym, zaciemnionym miejscu w temp. ok. 15C.

Kwitnienie:

Lipiec-sierpien

Zimowanie:

Roślina wrażliwa na niskie temperatury.

Achimenes wielkokwiatowy

                                                                                                                                                                                                                       

Opis:

Achimenes w naturalnym środowisku występuje na obszarach Ameryki Środkowej i Południowej. Roślina osiąga wysokość do 50 centymetrów. Z kątów ułożonych na krzyż liści wyrastają nieco krzywo talerzykowate kwiaty, najczęściej kolory fioletowo, czerwonego, różowego lub białego, ale znane są też inne kolory.

Uprawa:

Achimenes lubi stanowisko jasne z dużą ilością światła ale bez bezpośredniego nasłonecznienia. Optymalna temperatura uprawy to ok. 20 ºC, w okresie zimowego spoczynku kilka stopni mniej. W zimie cześć nadziemna stopniowo usycha, ograniczamy wtedy podlewanie do minimum, nie dopuszczając tu całkowitego wyschnięcia gleby. Wczesną wiosną wykopujemy kłącze, usuwamy stare i słabe pędy i sadzimy do niewielkich naczyń, przykrywając roślinę 1,5 centymetrową warstwą ziemi. Ziemia standardowa, optymalna powinna być dość pulchna, najlepiej torfowa. Zaczynamy stopniowo podlewać. W okresie kwitnienia zalecane jest nawożenie słabymi nawozami do roślin doniczkowych. Rozmnażanie wiosną przez podział kłącza. Zbyt suche powietrze może doprowadzić do ataku mszyc.

Zastosowanie:

Doskonała ale niestety mało znana roślina doniczkowa. Wśród prawdziwych znawców i miłośników kwiatów cieszy się olbrzymim powodzeniem, ze względu na przepiękne kwiaty, którymi jest obsypana. Pielęgnacja tej rośliny jest dość prosta.

Kwitnienie:

Achimenes wielkokwiatowy kwitnie od lipca do września.

Uwagi:

W okresie zimowym całkowicie usycha część naziemna, często początkujący hodowcy myślą iż ich roślina zginęła podczas gdy przechodzi ona stan zimowego spoczynku.

Acena Drobnolistna - Acaena microphylla

Opis:

Bylina okrywowa i zadarniająca, jej czerwonawe pędy płożą się po ziemi i osiągają długość do 1 m. Atrakcyjności przydają acenie drobne, pierzaste liście do 10 cm długości, złożone z ząbkowanych sinozielonych listków, które nadają roślinie ciekawe sinozielone zabarwienie. Kwiatostany kuliste, żółtozielone z czerwonymi pręcikami osadzone są na szypułkach długości 10-15 cm,

Uprawa:

Roślina ma niewielkie wymagania, świetnie czuje się na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Acena drobnolistna być sadzona w towarzystwie iglaków i niskich krzewów. Lubi glebę piaszczysto-gliniastą. Przy uprawie aceny należy brać uwagę jej ekspansywny charakter i zapewnić jej odpowiednią przestrzeń.

Zastosowanie:

Acena drobnolistna nadaje się do zadarnienia powierzchni w ogrodzie skalnym i wrzosowiskowym. Roślina nadaje się również do obsadzania murków skalnych.

Kwitnienie:

Od lipca do września.

Acena Buchanana – Acaena Buchananii

Opis:

Roślina pochodzi z Nowej Zelandii. Dorasta do 5-10 cm, rozrasta się z pokrywających ziemie pędów i rośnie w średnim tempie. Liście okrągłe, ząbkowane, potrójnie pierzaste, podobne do liści róży, srebrzyste do szarozielonego po obu stronach blaszki, zimozielone. Główka kwiatu okrągła, gładka ze stożkowatymi igiełkami w kolorach od zielonego do żółtego. Po kwitnieniu pojawiają się czerwonobrunatne, zaokrąglone kolczaste owoce.

Uprawa:

Stanowisko słoneczne, gleba lżejsza, piaszczysta, nawet sucha. Roślina źle znosi stalą wilgoć. Jeśli roślina za bardzo się rozrośnie trzeba ją przyciąć. Dobrze znosi susze.

Zastosowanie:

Zimozielona roślina okrywowa, nadająca się na male i większe powierzchnie, ogrody skalne, grobowce i ogrody na dachu. Pięknie komponuje się z kwiatami cebulowymi i trawami.

Kwitnienie:

Czerwiec-Lipiec.

Zimowanie:

Roślina mrozoodporna. W bardzo zimnych regionach należy wymaga przykrycia na zimę.

Uwagi:

Rozmnażanie. Wiosna lub po kwitnieniu, przez podział rośliny, jesienią przez wysiew nasion, najlepiej w pojemnikach chroniących przed mrozem. Późną wiosna można odciąć zielone pędy lub oddzielać pędy ukorzenione i sadzić w innych miejscach.